خاطره یک دانشجو

به خاطر لکنت ام:

هر روز ۶۰ کیلومتر می رفتم و می آمدم

به جای معلم، پرستار شدم

اغلب یواشکی گریه می کردم

همیشه……………………..

آیا خانواده دوست داشتنی ام توانستند درد مرا درک کنند؟!

خانم سمانه – ۲۴ ساله 

کارشناس ارشد پرستاری

با سلام خدمت همه دوستان عزیز من ۲۴ سال دارم دانشجوی ارشد ترم دوم هستم از زمانی که بچه بودم ویادمه لکنتو داشتم. متاسفانه از دوران ابتدایی تاکنون خاطرات بدی از کلاس درس دارم به خاطر مشکل لکنتم و این که چون یکی از اقوام ما درمدرسه راهنمایی بود حاضر نشدم به مدرسه برم وبه همین خاطر مسافت ۳۰ کیلومتری رو هر روز با ماشین می رفتم ومی یومدم!

وقتی یادم می یاد دلم واسه خودم کباب میشه. در تموم سال حتی تابستونها به لکنتم فکر میکردم و غصه میخوردم خیلی دوس داشتم معلم بشم ولی به خاطر لکنتم نشد.

وقتی میخواستم انتخاب رشته کنم، همه دوستام میگفتن تربیت معلم رو بزنم ولی ااز بس دعا کردم اون سال برا تربیت معلم اصلا دانشجو نگرفتند! تنها کسی که خیلی خوشحال بود من بودم. واسه همین پرستاری رو انتخاب کردم چون کارش عملیه؛ غافل از اونکه این شغل به برقراری ارتباط با بیمار خانواده، پزشک وهمکاران دیگه نیاز داره. بعد که فهمیدم چه اشتباهی کردم وا رفتم؛ تصمیم گرفتم انصراف بدم ولی به خاطر گریه های پدر ومادرم مجبور شدم بخونم. چه زجری کشیدم چه روزوشب هایی که گریه میکردم حتی در حالت عادی هم گریه بی صدا میکردم ودر جواب بقیه می گفتم حساسیت فصلیه که از چشام اشک می یاد.

هیچ وقت انگیزه ای واسه درس خوندم نداشتم بالاخره با هر بدبختی فارغ التحصیل شدم خواهرم واسه ارشد ثبت نامم کرده بود با اصرار رفتم شرکت کردم امتحان عصر بود مراقب هم استاد دانشگاه بود ومنو میشناخت. چوب جواب نمی دادم گفت چرا سوالا رو جواب نمی دی منم یه کلمه نخونده بودم واز سر رودربایستی با استاد شروع کردم به جواب دادن. هرچی رو میدیم وفکر میکردم درسته الکی میزدم، گفتم من که نخوندم بزار همه رو بزنم.

بعد از اعلام نتایج دیدم دانشگاه اصفهان قبول شدم! به جای اینکه خوشحال بشم شروع کردم به گریه با صدای بلند؛ ولی دوستم که فکر میکرد از خوشحالی دارم گریه میکنم ……

از۶-۷ شهریور تا ۳۱ شهریور فقط وفقط استرس داشتم که عجب اشتباهی کردم سولا روجواب دادم. همه خبر دار بودند که قبول شدم و مجبور شدم ثبت نام کنم والان که ترم دوم هستم اونقدر گریه کردم که دیگه اشکی واسم نمونده

دوس ندارم بیام دانشکده ولی به خاطر بابام ومادرم مجبورم چون وقتی یه مدت میرم خونه ونمیرم کلاسا رو، اونها هم باهم گریه میکنند واسه همین مجبورم برم.

وقتی نمیتونم درست حرف بزنم واسه چی درس بخونم منی که پس فردا با مدرک ارشد واسه طرحم باید برم دانشگاه با چه انگیزه ای درس بخونم کاش یه شب بخوام ودیگه بیدارنشم.