دلنوشته ای از دوستان گروه درمان لکنت زبان ۷

سلام

هیچ وقت دوست نداشتم در مورد لکنت زبان صحبت کنم یا برای کسی تعریف کنم . هروقت هم که هرجا بحث لکنت پیش می اومد سعی می کردم موضوع بحث رو عوض کنم .

قراره یه خاطره بنویسم ولی نمیدونم از کدوم خاطره بگم . از غولی بگم که همیشه وجودش و رو شونه هام حس می کردم و همیشه مثل یه نارفیق نامرد همراه بود هیچ جایی منو تنها نمی ذاشت . یا از اون روزایی بگم که تمام سعی و تلاشت و انجام میدی تا تو خانواده صحبت کنی ، یه موضوعی رو تعریف کنی ولی آخرش که تموم میشه بهت میگن چرا اینجوری حرف میزنی ، چرا آروم حرف نمی زنی ، اونجا می فهمی که حتی به یک کلمه از حرفات هم گوش ندادن و از همه بدت می آد . یا از موقعی که در محل کار رئیست یه کاری بهت محول می کنه که پیگیری کنی ولی چون تلفن زدن سختته و نمیتونی خوب حرف بزنی انجامش نمی دی و اونم مواخذت می کنه .

دوستان عزیز من اگه بخوام خاطرات بد زندگی رو براتون تعریف کنم باید اندازه ۲۶ سال براتون بگم و اما حالا حس خوبی دارم . حس میکنم روزنه ای از نور رو دیدم و دارم با سرعت به طرفش حرکت می کنم . دیدگاهم نسبت به افراد ، دوستان ، همکاران داره تغیر پیدا می کنه . با همه مهربون تر شدم و حس می کنم بقیه هم با من رابطشون بهتر شده .

((چه لذتی داره ، هر چی می خوای به هرکسی که میخوای بتونی بگی ))      

ابراهیم . م   26 ساله

کارشناس برق قدرت