دل نوشته ای از دوستان گروه درمان 6

سلام به تویی که منهم یه روزی مثل تو اسیر غول خیالی لکنت بودم.

از من خواستن یه خاطره در رابطه با لکنتم بنویسم. فقط من و تو که درد شکنجه‌ةای لکنتو حس کردیم می‌دونیم خاطره در رابطه با لکنت چه معنی‌ای می‌تونه بده.

خاطره‌ی بد یعنی اون روزی که برای خلاصی از چنگال لکنت، راهی جز خودکشی نمی‌دیدی؛ آخه همه‌ی راه‌هایی رو که رفته بودی، همه به بن‌بست رسیده بودن.

خاطره‌ی بد یعنی اون روزی که دلت برای صدای مادرانه‌ی مادرت تنگ شده بود و می‌خواستی صدای آرام بخششو بشنوی ولی انگار دستات قدرت و توانایی برداشتن گوشی تلفنو نداشتن، انگار می‌خواستی به تنور داغ دست بزنی. مادرتم زنگ می‌زد می‌گفت: «بی‌معرفت به این زودی مارو فراموش کردی؟»

خاطره‌ی بد یعنی اون روزی که معلم سوالی رو ازت پرسید که جوابشو از همه‌ی همکلاسی‌هایت بهتر می‌دونستی ولی می‌گفتی: «اجازه آقا، ببخشید بلد نیستم.»

خاطره‌ی بد یعنی اون لحظه‌هایی که تو ذهنت آرزوی مرگ برادر و خواهرتو می‌کردی چون این آقاغوله باعث شده بود فکر کنی اونا از تو عزیزترن و ازشون متنفر باشی. خاطره‌ی بد یعنی اینکه به همه بیگاری و باج بدی چون توانایی «نه گفتن» نداشتی چون نمی‌تونستی از خودت دفاع کنی و به همه‌ی عالم و آدم «چشم» های پشت سر هم می‌گفتی. اوناهم می‌گفتن: «چه پسر خوبی، چه باادب!» که از صدهزار ناسزا شنیدن بدتر بودن.

خاطره‌ی بد یعنی همه‌ی اینایی که گفتم، هر ضربان قلب یک لکنتی یه خاطره‌ی بد، هر دم و بازدم یک لکنتی به یه خاطره‌ی بد ختم می‌شه، لحظه لحظه‌های زندگی یک لکنتی یه خاطره‌ی بده. من با ورود به جمع خانواده‌ی جدیدیم و با آشنایی با جمع دوستان گروه درمان به این حقیقت محض پی بردم که لکنت زبان هیچی نسبت جز یک تصور خیالی و ما خودمون از اون تو ذهنمون یه غول بی‌شاخ و دم ساختیم.

خدا را شکر می‌کنم که با آزادی از این زندان، زندگی و تولدی دوباره به من بخشید و طعم دیگری از زندگی را به من چشاند، طعم شادی و خوشبختی و راحتی. تجربه به من نشان داد حتی اگر موفق‌ترین انسان در علم و اقتصاد باشی، با لکنت هیچ‌وقت طعم واقعی خوشبختی را نخواهی چشید. امیدوارم تو نیز به این باور برسی.

مهدی زندی

آذر 90