رفتار بزرگسالان

4- رفتار بزرگسالان

 از دوران بلوغ به بعد را باید دوران بزرگسالی نامید. در این مرحله، کودک پوست می ترکاند و به نوجوانی می رسد و رفته رفته دامنه تفکر و ارتباطات او گسترش می یابد و همزمان با آن، درمی یابد در مهمترین ابزار ارتباطی خود ضعف عمیقی دارد که نه می تواند آنرا توضیح دهد و نه اساسا کسی قادر به درک آن می باشد. 

اینجاست که او در خلوت به مشکل خاص خود می اندیشد و با صرف انرژی زیاد، انواع ترفندهای پنهانکاری را فقط به منظور « لکنت نکردن » به کار می بندد. طبیعی است لکنت نکردن در این مرحله، به مفهوم اصلاح « عوارض لکنت » نیست و شخص همچنان در« چرخه لکنت » قرار می گیرد. هر چه زمان می گذرد، دایره امکانات و توانایی های خود را تنگ تر می یابد و درمان را دور از دسترس حس می کند - به همین علت است که اغلب تصور می کنند این مشکل هیچگاه حل نخواهد شد -

معمولا والدین سعی می کنند با توصیه و نصیحت گره مشکل را باز نمایند، و به این ترتیب ناخواسته باری بر خاطر فرزند خود می افزایند. در چنین شرایطی، جوان ترجیح می دهد برای حفظ شخصیت و استقلال خود، از ترفندها و شگردهای پنهانکاری بهره گیرد؛ که متاسفانه این رفتار نیز مشکل را عمیق تر می سازد و یک زندگی المثنی و واکنشی را به او تحمیل می کند.

( انواع پنهانکاری ها در گفتار، و رفتارهای پنهانکارانه را میتوانید در کتاب راز لکنت زبان و همچنین در مطالب تخصصی سایت مشاهده بفرمایید )

روی آوردن به بیراهه های درمان را باید واکنش به لکنت خویش دانست:

. درمانهای سریع و زود هنگام ( دارو، هیپنوتیزم، دستگاه و ... ) 

. خود درمانی ( موضوع مجهولی است که از دیدگاه و امیال برآورده نشده شخص مطرح می شود – مانند این است که فرد لکنت داری بخواهد راهنمای درمان کس دیگری شود! - )

. حاشیه روی ( از آنجا که جوان قدرت روبرو شدن با مشکل خود را ندارد، تلاش می کند آنرا در حاشیه ها حل کند: یوگا! کلاس اعتماد به نفس! مطالعه کتابهای موفقیت! و ... )

. و ...