مهدی حقی

سلام پیام به دوستی که ندیدمش خیلی آسون نیست، ولی خوب می‌تونم بفهمم که الآن چه حسی داری و روزها به چی فکر می‌کنی. دوست عزیز، من از چهار سالگی تا بیست سالگی‌ام را به علت لکنت ‌زبان در رنج و غصه زندگی کردم، زندگی که نه، همیشه فرار می‌کردم. همون‌طور که می‌دونی لکنت ‌زبان فقط به تکرار و اسپاسم محدود نمیشه، مشکلات دیگه‌ای هم همراهش میاد، آن قدر که حتی بعضی از آدم‌ها رو به فکر خودکشی می‌اندازه.
شاید تو الآن از لکنت ‌زبانت کلافه شده‌ای و فکر می‌کنی چرا توی این دنیای بزرگ من لکنت دارم، یا از فرط عصبانیت به خداوند هم بد و بیراه میگی و از دست همه چیز و همه کس دلخوری، ولی باید بهت بگم که لکنت ‌زبان درمان شدنیه. اگر بتونی به این آگاهی برسی که درمان لکنت می‌تونه به تو زندگی دوباره بده، می‌تونی به دنیا لبخند بزنی اگه این غول مزاحم رو از خودت دور کنی.
می دونی خیلی‌ها لکنت رو نمی‌شناسن، اونا باهاش دست و پنجه نرم نکردن، درمان رو مقطعی می‌دونن و قرص تجویز می‌کنن یا میگن آدامس بخور تا خوب شی.
استاد من اجازه نمیده از اون بنویسیم، ولی می‌تونم بگم چه جوری خوب شدم: توی یه سیاه چال تاریک بودم، همه چیز سیاه سیاه، هیچ نوری نبود. ناگهان یه پرتو نور باریک دیدم که از دیوار اتاق وارد میشه. اون نور زندگی دو باره‌س، اون نور مثل مرحله‌ی اول درمان لکنته. هر چقدر که به درمانت ادامه میدی، نور هم زیادتر میشه تا جایی که فضا پر میشه از نور و می‌بینی که نور هم با خودش زندگی میاره و تو به جنب و جوش میفتی. تا جایی که دیگه تو اون اتاق نمی‌مونی و اون نور برات کافی نیست و میزنی بیرون، مثل پرنده‌ای آزاد، آزادِ آزاد.
همین الآن بلند شو و همت کن و درباره‌ی درمان تحقیق کن، خجالت نکش، نترس، فقط حرکت کن. می‌دونی برای من هم شروع کردن درمان سخت بود، ولی وقتی شروع کردم، بقیه‌ی راه خیلی آسون بود.
من برای تعطیلات اومدم ایران، خوشحالم که پیامم رو به تو رسوندم. می‌خوام بدونی که هر وقت به ایران میام، اول به استادم سر می‌زنم و بعد میرم رشت پهلوی خانواده و هفته‌ای یکی ـ دو مرتبه از پونا با او تلفنی حرف می‌زنم؛ چون، برای من بهترین صدا، صدای اونه. برای تو چه صدایی از همه بهتره؟

حرفه/تحصیلات: دانشجوی سال چهارم اپتومتری از پونا
سن: 25