رفتار متخصصان کرونا و لکنت زبان

آیا میدانید ویروس کرونا ( کووید 19 ) چه وجه اشتراکی با لکنت زبان دارد؟ و آیا میدانید هر یک، واکنشهای مشترکی در انسان به وجود می آورند؟

برای مثال، محدودیت در ارتباطات، صرف انرژی، چه کنم چه کنم، تزلزل تعادل در ارتباطات، و … و بالاخره چون دیده نمیشوند، عده ای را به انکار آن، و عده دیگری را به فریب کاری و سودجویی از عوام ترغیب میکنند.

اما در اینجا به جای پرداختن به شباهت های ویروس کرونا و لکنت زبان، میخواهیم به نوع رفتار متخصصان و محققان این دو مشکل ناشناخته بپردازیم:

رفتار محققان ویروس کرونا (coronavirus)

همانطور که میدانید، چند ماهی میشود تیمهای تخصصی و تحقیقاتی اغلب کشورها با تمام توان به کار افتاده اند تا این نو رسیده نامطلوب ( کرونا ) را شناسایی کنند.

اما شناخت این ویروس موذی چه ارتباطی با درمان بیماری دارد؟ حقیقت این است تا ریشه و ماهیت این ویروس را با اصول علمی نشناسیم، نخواهیم توانست به درمان ، پیشگیری و نابودی آن بپردازیم. آنچه برای همه ما مسلم است، جامعه علمی مربوطه بر این مشکل پیروز خواهند شد و بشر را از شر آن آزاد خواهند نمود.

رفتار محققان عارضه لکنت زبان

دهها سال است که افرادی با نام محقق و دانشمند ( آخرین تحقیقات لکنت زبان در آمریکا ) به بررسی موضوع لکنت زبان می پردازند؛ اما شور بختانه همه این تحقیقات که با صرف وقت و هزینه فراوان همراه بوده اند، به سه علت به انحراف کشانده شده اند.

علل انحراف در تحقیقات لکنت زبان:

1) لکنت دار بودن اغلب استادان و محققان پیشکسوت

پیشتر دیدیم که یکی از واکنشهای بسیار پیچیده افراد دارای لکنت زبان، تمایل شدید آنها به تغییر جایگاه از « درمان شونده » به « درمان کننده » است.

به این معنی که آنها نیاز روانی و آرامش! خود را در جایگاهی جستجو میکنند که در مقام « درمان کننده » قرار گیرند. بسیاری از متخصصان گفتار درمانی و پیشکسوتان لکنت زبان که تحصیلات آکادمیک دارند، خود از این عارضه رنج میبرند!

نام دیگر این عارضه را میتوان « عدم تعادل در ارتباطات » دانست؛ و نظریه های این استادان در نهایت عدم تعادل روانی خود آنان ارائه گردیده است.

نظریه های بی محتوایی که غیر از توجیه عوارض لکنت خود، هدف دیگری را نمیتوان در آنها جستجو نمود. ولی آنچه تعجب انگیز است، هیچگاه دیده نمیشود که دو تن از این استادان بزرگ، نظریه ها و سلیقه های متضاد یکدیگر را نقد کنند!

با اینحال، سلیقه های همه این عزیزان به صورت مرجع علمی در بین استادان رشته گفتار درمانی رایج شده است! کار به جایی رسیده است که اگر از استادی بپرسیم « چرا علت لکنت زبان را در ضایعه مغزی و ژنتیکی می بینید و آنها را به دانشجویان خود آموزش میدهید؟ » او با تعصب فورا به شما برچسب غیر خودی خواهد زد …!

2) تقلید کور و بدون تعهد مراکز علمی گفتار درمانی غربی

آنچه انسان را به حیرت می اندازد، رفتار استادان جدیدتر گفتار درمانی نسبت به سلیقه های شخصی پیشکسوتان خود می باشد.

آنها از روی احترام – که در جایگاه تحقیقات هیچ پایگاهی ندارد – یا تنبلی، نظریه های پوچ و بی محتوای این پیشکسوتان را تکرار کردند و به عنوان استاد، به دانشجویان خود آموزش دادند! به این ترتیب، شناخت و در نتیجه درمان لکنت زبان در یک گردونه باطل قرار گرفت!

خلق را تقلیدشان بر باد داد     ای دو صد لعنت بر این تقلید باد

3) رها شدن افسار علمی موضوع لکنت زبان

هنگامی که به تحقیقات علمی جهانی و پیشرفتهای متخصصان گفتار درمانی در زمینه شناخت و درمان 15- 20 مشکل گفتاری می نگریم، فقط میتوان این عزیزان را تحسین نمود، غیر از موضوع لکنت زبان!

وقتی خشت اول را کج که نه، بلکه در هوا بنا کرده باشند، نتیجه همین میشود که می بینیم. مراکز علمی گفتار درمانی و رشته های متفرقه ای که در این زمینه فعال هستند – به علت پیچیدگی های خاص این عارضه – همیشه با دستپاچگی تلاش کرده اند برای آن یک علت عضوی بتراشند!

با سری به رسانه ها، می بینیم که علت به وجود آمدن آنرا تقریبا به همه اعضای شریف و غیر شریف آدمی نسبت داده اند. دیگر عضوی باقی نمانده که آنرا به علت لکنت زبان متهم نکرده باشند ( کتاب راز لکنت زبان. )

آخر اینکه بازشناسی شناخت و مسیر درمان لکنت زبان، به فاکتورهایی چون زمان، انرژی، پشتیبانی مالی و پذیرش ریسک نیازمند است؛

ریسک احتمال شکست در تحقیق و ریسک منفور شدن نزد همکارانی که حال و حوصله تغییر را ندارند. دقت داشته باشید که فقط چند ماه است که انسان با ویروس کرونا می جنگد، و ما مطمئن هستیم که آنرا شکست خواهد داد؛ ولی دهها سال است که با موضوع لکنت زبان لاس میزند، و هر روز بدتر از دیروز در جا میزند…