30 مهر روز جهانی لکنت زبان :
سال پیش انجمن علمی گفتار درمانی ایران ۳۰ مهر روز جهانی لکنت زبان ، سمپوزیوم با شکوهی برگزار نمود. برخی از پیشکسوتان و استادان خاص گفتار درمانی، با تلاش فراوان به تجلیل از این روز پرداختند و در ستایش و بزرگداشت روز جهانی لکنت زبان سخنها رانده شد. سخنرانی ها طبق معمول که جنبه جهانی هم دارد، پیرامون چند موضوع بیراهه و شبه علمی بیان شدند و گرد همایی با شادی حاضران به پایان رسید:
علت لکنت زبان = یک مشکل چند علتی است و اختلال چندین ژن در ایجاد آن نقش دارند.
روشهای درمان لکنت زبان = اغلب زمان به روش درمان لید کامب برای خردسالان گذشت. دیدگاهی که به متراژ واکنش مشکل ( عمل لکنت کردن ) میپردازد!
آمار درمان شده گان توسط برخی از استادان گفتار درمانی = که من در این مورد اطلاعی ندارم.
بله، وقتی منِ گفتار درمان، متولی لکنت زبان باشم و سالها نظریه های رنگارنگ محققان بی تحقیق غربی را در دانشگاه تدریس کنم، دستاویزی جز برچسب ضایعه مغزی مجهول و ژن بی زبان نخواهم داشت.
آیا میدانید چنین برچسب های ناجوانمردانه ای که توسط امثال پروفسور هام و دکتر دراینا – که به یقین خود میدانند که دروغ میگویند – منتشر میشود، چه احساسی را در افراد دارای لکنت زبان ایجاد میکند؟ احساس متفاوت بودن، احساس ضعف، احساس درماندگی، احساس ناقص بودن و … یکی از دوستان گروه درمان گزارش میداد که به گفتار درمانی مراجعه میکند و او علت لکنت را ضایعه مغزی و ضایعه ژنتیکی بیان میکند. دوست ما میگفت بعد از آن، درمانگر صحبت از بالا بردن و تقویت اعتماد به نفس من میکرد … ! ولی من هر چه اعتماد به نفس و اعتبار نزد خود داشتم، با همان جمله اول ایشان به باد رفت.
حال یک سال از آن تاریخ گذشته و از خود می پرسیم:
– دستاورد این گرد همایی باشکوه چه بود؟ – چه گره ای از افراد دارای لکنت زبان باز شد؟ – غیر از اگر و شاید و اما، به چه نکته علمی دست یافتیم؟ – چه تغییری در دیدگاهها و دانش دانشجویان گفتار درمانی پدید آمد؟
* تا زمانی که چشم بسته به تقلید کور از نظریه ها و روشهای درمان غربی بپردازیم، تا زمانی که از نقد بهراسیم و از آن گریزان باشیم، تا زمانی که نتوانیم به بازشناسی عرصه لکنت زبان بپردازیم، تا زمانی که علت لکنت را در اندامهای گفتاری و ضایعه مغزی و ژنتیکی جستجو کنیم، و تا زمانی که ذهن خود را برای متحول شدن، تحقیق علمی و عدم تقلید آماده نکنیم، موضوع لکنت زبان در همین بن بست خواهد ماند.
امروز، ۳۰ مهر روز جهانی لکنت زبان روز جهانی آگاهی از لکنت زبان است، ولی کو آگاهی؟ کدام آگاهی؟ کدام اطلاع علمی؟
هنگامی که علت لکنت را ندانیم، تعریف جامع و مبتنی بر واقعیت آن در اختیار نداشته باشیم، روشهای درمان به صورت ملوک الطوایفی اجرا خواهند شد. یعنی هر گفتار درمان و غیر گفتار درمانی با روش « هر چه دستش آمد » به درمان درمانجوی بینوا میپردازد. طرفه آنکه بزودی آنچنان به آن روش تعصب پیدا میکند که دیگر راه بازگشتی برایش باقی نمی ماند.
میدانید لکنت زبان فقط یک عادت شرطی است که به دو صورت در سنین ۲ – 5 سالگی آغاز میشود ( کتاب راز لکنت زبان )
- در اثر یک فشار روانی بیش از آستانه تحمل کودک تا قبل از مرحله ششم تکامل گفتاری
- در اثر تقلید کودک از گفتار لکنت دار افرادی دیگر
حال ببینیم محققان و استادان گفتار درمانی ما – به عنوان متولیان این عارضه – در روز جهانی آگاهی از لکنت زبان چه پیامی برای مردم کشور خود دارند:
آیا میدانید تحقیقات نشان داده اند که:
- فشارهای روانی ( ترس و استرس ) عامل ایجاد لکنت زبان نمی باشند
- لکنت در اثر تقلید به وجود نمی آید
نتیجه:
استاد گفتار درمانی ما نمیداند لکنت زبان چگونه به وجود می آید، فقط میداند این عارضه در اثر فشار روانی و تقلید به وجود نمی آید! همین؟! آنوقت آیا با همین اطلاعات میتوان به درمان درمانجو پرداخت؟!
این را میگویند تقلید بدون تحقیق. استاد ما باید از خود بپرسد « چه محققانی؟ با چه نوع تحقیقاتی؟ با کدام افراد مورد آزمونی؟ و این تحقیقات چگونه انجام یافته؟ »
من با تمام وجود امیدوارم چنین بختک هایی دست از سر ما بردارد و با پربار شدن دانش گفتار درمانی در شناخت و درمان لکنت زبان، دست تعرض حرفه های متفرقه از این عارضه یتیم برداشته شود.
مصاحبه رادیو با کامبخش فرهمندپور :
۳۰ مهر روز جهانی لکنت زبان
هفته پیش در یکی از برنامه های تبلیغاتی تلویزیون دیدم روانشناسی که خود از لکنت رنج میبرد، خود را متخصص درمان لکنت زبان با روش شبیه سازی ذهن – که از این نوع شبه علم ها در دنیا فراوانند – معرفی میکند و ضمن پاسخ به پرسشهای از پیش تعیین کرده خود توسط مجری برنامه، اساس رشته گفتار درمانی را – به همراه سوابقی که از ایشان در حافظه دارم، – ناجوانمردانه به سخره میگیرد و خود را محقق و دانشمند درمان قطعی لکنت زبان هزار نفر معرفی میکند… { ولی دریغ از یک تن }
در مطالعه از سایت این دکتر روانشناس محترم متوجه شدم که گفته های اینجانب را در خصوص نقد رشته گفتار درمانی در مورد عارضه لکنت زبان که با نیت دلسوزی و اصلاح ضعف های آن بیان شده اند، با جمله بندی های رنگ آمیزی شده و با نیات سود جویانه منتشر نموده اند.
آنچه مسلم است، رشته گفتار درمانی تنها متولی عارضه لکنت زبان در جهان است؛
زیرا در این مورد آموزش آکادمیک دیده اند و از آن مهمتر، تماس پیوسته توام با شناخت، آنها را باید برای روبرو شدن و درمان آن آماده کند. حال اگر ضعفی وجود دارد، باز به خود جامعه گفتار درمانی مربوط میشود نه به حرفه هایی که از چند و چون این عارضه بی اطلاعند. گذشته از این، میدانیم که در رشته روانشناسی، روانپزشکی و سایر تخصص های دیگر، حتی یک واحد دانشگاهی هم به موضوع بسیار گسترده لکنت زبان اختصاص نیافته است.
من امید دارم که این ضعف دیدگاهی همکاران رشته گفتار درمانی که دست و پای حرکت موضوع لکنت زبان را بسته، با فراست و خردمندی استادان گرامی اصلاح شود. به امید روزهای بهتر برای همکاران رشته گفتار درمانی
جهت مشاهده ویدئو های بیشتر می توانید بر روی برچسب ویدیو کلیک نمایید.
همچنین پیشنهاد می کنیم حتما صفحه اینستاگرام کلینیک گفتار درمانی فرهمندپور را حتما دنبال (Follow) کنید.
